Je kan alleen jezelf helen. En alleen jíj kan jezelf helen. Er is geen pilletje of healer die dit voor jou kan doen. Zeker zijn er middelen en mensen die ons kunnen helpen bij het helen, maar het helen zelf, doe je zelf.
En daarom is het zo belangrijk om verantwoordelijkheid te nemen. Verantwoordelijkheid te nemen door naar binnen te gaan en te onderzoeken wat er in jou speelt.
Het is vaak veel makkelijker om de ander, jouw ouders, de omgeving, de overheid, of wat dan ook de schuld te geven. Dit lost alleen niks op. Je plaatst schuld en blijft hangen in wat er is. En de klacht wordt waarschijnlijk over de tijd nog erger.
Het gaat uiteindelijk helemaal niet om schuld, het gaat om het bewust worden van de oorzaak van jouw thema (klacht). Zodat jij verantwoordelijkheid kan nemen voor jouw aandeel daarin.
- Welke conclusie heb jij toen (onbewust) getrokken?
- En welk besluit heb jij toen genomen?
- En wat ben jij vervolgens wel of juist niet gaan doen?
- En wat heeft dit voor gevolgen gehad voor jezelf?
Mezelf als voorbeeld
Laat ik het wat concreter maken en mezelf hier als voorbeeld nemen.
Ik heb jaren last gehad van apneu. Zo erg dat mijn adem 90 keer per uur stokte. Elke 45 seconden was er tijdens mijn slaap een waak-reflex om weer naar adem te snakken. Hierdoor kreeg ik ten eerste te kort zuurstof en ten tweede kwam ik niet in mijn remslaap. Met als gevolg dat ik in mijn slaap dus ook niks emotioneels kon verwerken.
Ik heb van alles geprobeerd en uiteindelijk lag ik in bed met masker en werd er geforceerd lucht in mijn luchtpijp geduwd om de doorgang vrij te houden.
Na hier een jaar mee geslapen te hebben en weer wat herstel door de remslaap ben ik mijzelf gaan afvragen waarom ik apneu had. Overkomt mij dit of ligt er iets diepers aan ten grondslag?
Na veel zelfonderzoek ben ik tot het inzicht gekomen dat ik op de middelbare school de keuze heb gemaakt om “maar niks meer te zeggen”.
Mijn middelbareschooltijd was een verschrikking voor mij. Ik verveelde me dood. Ik vond de lessen niet interessant. En ik was het niet eens met veel van de conclusies die getrokken werden door de leraren. Zo staat het in het boekje, geen discussie.
Mijn intuïtie
Maar mijn ervaring en gevoel over zaken was vaak anders. Mijn intuïtie vertelde mij dat wat er gezegd of geschreven stond waarschijnlijk niet juist was, of in ieder geval niet altijd zo het geval was.
En daarom stelde ik vragen. Maar daar waren de leraren het niet mee eens. Ik moest niet zo verveld doen en gewoon leren wat mij verteld werd.
Maar ik was geboren met een eigen wil en intuïtie en liet mij niet vertellen dat iets plat was als het bol was, of vierkant was als het rond was. Dus dat ging niet werken. Maar vragen blijven stellen en twijfel trekken zorgde voor problemen. Ik werd uit de les gestuurd, moest strafwerk schrijven en was altijd de pineut.
En toen heb ik het besluit genomen om maar niks meer te zeggen. En het dus eigenlijk over me heen te laten komen en me maar te lopen opvreten. En ik heb mijn mening of visie niet of veel minder geuit in de jaren daarna.
En met dat besluit om niet meer op te komen voor mijn waarheid en mijn stem niet meer te laten horen heeft mijn lijf besloten om dat hele gebied maar lam te leggen. Want als je het toch niet gebruikt hoeft er ook geen energie meer naar toe.
En dus zeker als ik ging slapen was er geen spierkracht meer in het gebied rond mijn keel en werd mijn keel dus afgesloten door onder andere mijn huig en amandelen en kon ik dus geen lucht meer krijgen.
Verantwoordelijkheid nemen
Ik heb verantwoordelijkheid genomen voor mijn aandeel en de bewuste keuze die ik heb gemaakt op de middelbare school.
Vanaf het moment dat ik mij hier bewust van was en ik bewust de keuze heb gemaakt om mij wel weer uit te gaan spreken en voor mijn waarheid op te komen heb ik geen last meer van apneu.
